Ze ontstaan langzaam maar gestaag. Voor het oog verborgen groeien ze, evenredig aan de snelheid waarmee de gasvormende bacteriën de tegenkracht van de smeuïge, taaie, friszoete kaasmassa overwinnen: de ‘ogen’ van de emmentaler kaas.
Dan, na lange rijping, breekt het beslissende snijmoment aan. Het vlijmscherpe mes doorklieft de kaas en legt het innerlijk ervan bloot. De ogen worden zichtbaar. Kaaskenners lezen aan deze ogen de kwaliteit van de kaas af.
Soms dient zich onverwacht zo’n spreekwoordelijk innerlijk snijmoment aan. Scherp als het kaasmes: een blik naar binnen. En dan?
Søren Kierkegaard (1813-1855) zou het vermoedelijk omschreven hebben als het geheim van je bestaan onder ogen dúrven zien. Daarvan werd ik me bewust na het beluisteren van een podcast van Centre-Erasme.nl over hem.
Het zijn niet de slechtste momenten.
Neem het snijmoment van Petrus: de liefdevolle blik van de lijdende Jezus naar hem, kort nadat hij de relatie met ‘zijn’ Meester glashard heeft ontkend… “En Petrus, naar buiten gaande, weende bitterlijk”, verhaalt de bijbel (Lukas 22:62) kort maar inhoudsvol hierover.
Wat sluit dit citaat daar mooi op aan: “Tranen zijn het smeltende ijs van de ziel.” (Hermann Hesse, 1877-1962)
