Herken je dat? Een gesprek dat niet afgerond voelt. Een gesprek waarin de intimiteit niet écht is ontstaan. Het resulteert in iets onbevredigends. Dat betreft meestal niet dat wat er wél, maar juist wat er níet gezegd is.
Vragen die daarbij passen zijn: Wat ontbrak er? Wat zou het ‘heel’ maken? Wat heb ik ontweken in dit gesprek? Het antwoord op die vraag is, op intermenselijk niveau, de sleutel naar heelheid oftewel vrede.
Het onderwerp of thema dat vermeden wordt is de veroorzaker van een onderhuids gevoel van onvrede. In jezelf. Onderling. Het is waardevol je daar bewust van te zijn. Daar woorden aan te geven. Om te beginnen innerlijk. En zodra het kan en indien nodig en nuttig, ook onder elkaar.
Hieraan moest ik denken na het beluisteren van deze mooie podcast van Bert Noteboom. Die maakte me namelijk duidelijk dat het principe dat ik hierboven beschrijf ook naar voren komt in één van de laatste gesprekken tussen Jezus en Zijn discipelen. Een afscheid. Als er één gelegenheid is waarbij je wilt dat álles gezegd wordt wat nog gezegd moet worden, is het wel in zo’n gesprek…
Ze hadden zojuist met elkaar de maaltijd gebruikt. De paasmaaltijd. In het gesprek daarna bereidt Jezus zijn discipelen voor op Zijn aanstaande vertrek. Zijn Hemelvaart. Een lang gesprek was het. Waarin veel gezegd is. Over Jezus vertrek. Dat Hij voor hen woningen in gereedheid gaat brengen. Échte vragen zijn gesteld. Zoals die vraag over hoe ‘daar’ te komen. En échte antwoorden zijn gegeven. Zoals dat Hij zelf de Weg, de Waarheid en het Leven is.
Dan, vlak voor het einde van dat relatief uitvoerige gesprek, blijkt niet alles gezegd te zijn. Jezus ziet hen en doorgrond hen. Als geen ander. En Hij stelt vast wat er niet is gezegd. Welke vraag niet is gesteld. Welke nood aangaande zijn komende vertrek niet is geuit. En Hij benoemt die. Eerst inleidend: “Maar de Trooster, de Heilige Geest, Die de Vader zenden zal in Mijn Naam, Die zal u alles leren, en indachtig maken alles wat Ik u gezegd heb”. En dan volgen woorden van een zo diepe en troostrijke inhoud voor hen die naar volmaakte vrede verlangen. Woorden, als een zegen over hen uitgegoten. Helende woorden: “Vrede laat ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet gelijkerwijs de wereld die geeft, geef Ik die u. Uw hart worde niet ontroerd en wees niet bevreesd”.
Vrede! In het Hebreeuws: Sjalôm. Letterlijk betekent dat woord: heelheid, volledige of gave toestand. Zoals het eens was in het paradijs. En zoals het, voor hen die gelovig verbonden zijn aan Jezus Christus, straks zal zijn in de hemel.
Heel. Gaaf. Volmaakte intimiteit. Onderling. Ín Hem.
Wellicht wordt je je tijdens het lezen van deze blog bewust van onvrede bij jezelf. Onvrede over iets van jezelf of iets in de relatie met één of meerdere mensen in je nabije omgeving. Iets dat vermeden wordt. Omdat het te gevoelig of te complex lijkt. Besef: Jezus Christus ziet je.
Ik moedig je daarom aan. Durf er woorden aan te geven. In gebed bij de Heere. Het kan een eerste stap zijn naar ‘heling’. En welkom hier eens over door te praten. Wat het ook is, het verdient aandacht. Juist onderweg naar Pinksteren. Ik bid met je mee om het werk van de Heilige Geest in je hart en leven.
Laat me jou, wanneer jij nu aan ‘gebrokenheid’ lijdt die je tot nu toe vermeed, tot slot bemoedigen met een geschiedenis van rond 538 voor Chr.
Eigenlijk was het niet veel meer dan een ruïne. Dat was wat er overgebleven was van de mooie tempel. Stadhouder Zerubbabel had met een groep landgenoten de lange, moeizame reis afgelegd van Babel terug naar Jeruzalem, hun thuis! Maar wat een ontmoediging bij de aanblik van slechts een ruïne van de eens zo glorieuze tempel! Juist op dat moment ontvangt Zerubbabel de bemoediging: “Niet door kracht, niet door geweld, maar door Mijn Geest zal het geschieden”: de herbouw van de tempel. Zerubbabel zou krijgen wat nodig is voor de herbouw.
Wellicht bemoedigt het jou om ook aan de slag te gaan. Aan de slag met wie jij bent en wat je betekent in de rol die je kreeg in je familie, bedrijf, stichting of kerkelijke organisatie. Wees welkom!
